Matthijs over werk en mantelzorg

Werkgeluk staat volop in de aandacht, en dat is niet gek: werkstress heeft zich in no time ontwikkeld tot beroepsziekte nummer één. Wie gelukkig is met zijn of haar baan, heeft minder last van stress. Bovendien zijn gelukkige werknemers productiever, loyaler, creatiever en meer betrokken. Maar waardoor ontstaat werkgeluk? Het is onze visie dat inclusief werkgeverschap het startpunt is. Eén van de pijlers die bijdraagt aan een inclusieve cultuur is dat werkgevers rekening houden met specifieke levensfases van hun werknemers, zoals bijvoorbeeld een zwangerschap. Matthijs vertelt hoe hij de zorg voor zijn dochtertje combineert met werken.

Geschreven door: Suzan Steeman

Foto: Kiddo van der Veen

Luister naar het verhaal van Matthijs:

“Ik ben Matthijs, ik ben 32 en woon samen met mijn vrouw Sarah in Almere. We zijn de ouders van Mirthe van zes jaar. Mirthe werd doof en blind geboren en is ook geestelijk en lichamelijk gehandicapt. De wetenschap kan maar geen oorzaak vinden voor Mirthes afwijkingen. Mijn vrouw en ik werken allebei. Ik werk in facility en montage en doe onder andere terreinonderhoud.”

“Toen Mirthe werd geboren was ik nog fietsenmaker en vanaf haar geboorte was het knap lastig om die twee levens met elkaar te combineren. In de beginperiode kwam het vooral op mijn vrouw en schoonouders neer om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel was groot. Ik wilde zowel op mijn werk als thuis zijn. Dat leverde veel stress op.”

“Toen Mirthe ouder werd, ging haar ontwikkeling niet verder. Ze was continu aan het huilen, we werden er moedeloos van. Ik ben blijven werken maar ik moet zeggen dat ik wel in het standje overleven stond.”

“In zo’n situatie is het lastig voor werkgevers om het op te kunnen vangen. Wat ik van hem verlang is dat hij in elk geval probeert het uiterste eruit te halen. Ik wil dat hij meedenkt. Als Mirthe in het ziekenhuis ligt, kan hij bijvoorbeeld meer flexibele uren bieden zodat mijn vrouw er ’s ochtends en ik er ’s middags kan zijn. Ik zie het wel als een probleem van ons en van de werkgever. Je hebt toch de verantwoordelijkheid om je personeel gezond en het werk houdbaar te houden.”

“Toen de fietsenmaker sloot heb ik bij een tankstation gewerkt. Dat was alles behalve flexibel. Als Mirthe werd opgenomen had ik dan 4 nachtdiensten en in de tussentijd zat ik in het ziekenhuis. Er was heel weinig begrip voor mijn situatie, daar werd ik er ongelukkig van.”

“Maar ik heb een leuke nieuwe baan gevonden. Er wordt veel gezocht naar fulltimers maar mijn nieuwe baas vond het goed dat ik vier dagen kwam. Ik weet inmiddels dat ik het niet volhoud als ik vijf dagen moet werken. Het werk gaat namelijk door als je thuis bent, je bent dan facilitair medewerker en verzorgende. Er zijn nachten dat ze wel vijf of zes keer wakker  is. Door een volle luier, als ze zich wil omdraaien, koorts heeft of zoiets.”

“Het gebeurt wel eens dat de bus van Mirthe naar de dagopvang vertraging heeft. Mijn baas zegt dan: ‘ga je niet haasten, fiets niet als een gek, maar hou het veilig.’ Hij prent me ook in dat ik niet te laat weg ga bij de klant, zodat ik op tijd thuis bent.”

“Ik waardeer het dat hij me vraagt het goed gaat. Hij ziet het als ik niet lekker in mijn vel zit en stelt dan voor dat ik uurtje eerder naar huis ga. Dat had ik nog niet eerder gehoord. Het  geeft me een veilig gevoel op mijn werk, ik voel dat ik word gezien. Niet als een nummer of iemand die alleen winst oplevert maar echt als persoon.”

Wil je meer weten over Matthijs? Volg dan de vlog van hem en zijn vrouw Sarah, kijk hier.