Silvana is 54 jaar en woont in Amsterdam, ze heeft twee kinderen en sinds kort ook een kleinkind. Om rond te kunnen komen heeft ze twee banen in de schoonmaak. Ze is ook kaderlid bij de vakbond FNV. We spraken haar over haar werk, met welke drempels ze te maken kreeg en wat haar juist aanspreekt in het werk. 

Mijn rechten uitzoeken
“Ik werk sinds 2006 in de schoonmaak. Ik wilde graag iets doen buitenshuis en merkte dat ik het werken leuk vond. Inmiddels werk ik in totaal 48 uur bij twee werkgevers. Als ik een hoger uurloon zou hebben, zou ik liever minder werken.”

“Op reserve staan, zonder dat je ervoor wordt betaald, bestaat niet.”

 “Toen ik begon met werken in een hotel wist ik nog niet wat mijn rechten waren. Ze hadden mij op reserve gezet, maar ik wist niet dat dat vaak betekent dat je thuis blijft en niet wordt uitbetaald. Ik ben toen op onderzoek uitgegaan en kreeg de tip om lid te worden van de vakbond FNV. Daar zei een jurist dat op reserve staan niet bestaat, zonder dat je wordt betaald. Ik dacht dat ik een vast contract had omdat ik een jaarcontract had, maar ik had flexibele uren. Daarom konden ze mij dus steeds op reserve zetten. We zijn er toen samen achteraan gegaan. Inmiddels bestaan de reserve-uren niet meer in het hotel.”

Tot hier en niet verder
“In die begintijd werd ik ook door mijn leidinggevende gepest. Zo kreeg ik bijvoorbeeld de meeste kamers om schoon te maken, of ik moest in een vijf sterren hotel met een hele hoge kwaliteitseis, alle check-outs doen. Daar heb ik een zenuwbeknelling aan overgehouden. Sinds 2014 kan ik mijn handen bijna niet meer nog gebruiken. Ze geven mij nu aangepast werk, maar eigenlijk ben ik al kapot. Op een gegeven moment zei ik: tot hier en niet verder. Ik ben opgekomen voor mijn rechten en doe dat nu ook voor mijn collega’s. Ik dacht dat ik niks waard was, omdat ik ook zo behandeld werd. Ik ben trots op mijzelf en de FNV dat ze mijn ogen hebben geopend.”

“Ze geven mij nu aangepast werk, maar eigenlijk ben ik al kapot.”

Persoonlijk contact en begeleiding
“Wat ik leuk vind aan mijn werk zijn de collega’s waarmee ik werk. We kunnen zo met elkaar lachen. Zij hebben ook vertrouwen in mij als kaderlid van de vakbond. Ik hou van mijn werk en ik ben liever onder de mensen dan dat ik thuis op de bank zit. Maar een nadeel aan de sector is dat er weinig aandacht is voor medewerkers. Het enige contact dat leidinggevenden met medewerkers hebben is via een online omgeving. Het zou beter zijn als ze fysiek komen vragen hoe het met onszelf en onze thuissituatie gaat en waar ze mee kunnen helpen. Je bespreekt die persoonlijke dingen niet in een online omgeving. Bovendien kan niet iedereen een computer gebruiken. Maar als ik ziek ben en me afmeld voor werk, dan heb ik binnen twee dagen een arbo-arts aan de lijn. Hoe kun je op die manier gezond je pensioen halen?” 

“Ik hou van mijn werk en ik ben liever onder de mensen dan dat ik thuis op de bank zit.”

“Zelf heb ik last van opvliegers, maar ik krijg vanuit mijn werk maar twee shirts om in te werken. Toen ik aangaf dat ik genoeg kleding moest hebben voor alle dagen, heb ik pas meer shirts gekregen. Maar als ik het krijg, waarom krijgen anderen het dan niet? Je gaat namelijk niet elke dag één shirt in de wasmachine doen, dat kost meer geld dan het werken oplevert. Veel collega’s wisten ook niet dat er zorgverlof bestaat. De leidinggevende informeert je vaak niet waar je recht op hebt, ook al staat in de CAO dat zij verplicht zijn hierover een boekje aan medewerkers te geven.”

“De leidinggevende informeert vaak niet waar je recht op hebt.”

“Werkgevers kijken wanneer de spits is op de werkplek, maar dat is vaak niet tegelijk met school en opvangtijden. Je werkt vooral ‘s ochtends vroeg en ‘s avonds laat, wanneer er verder niemand in het pand is dat je schoonmaakt. Dat is niet prettig, je wilt ook gewoon onder de mensen zijn.” 

Je gaat jezelf kapot maken
“Het is belangrijk dat de overheid echt iets gaat doen voor ons als schoonmakers, omdat het fysiek zwaar werk is. Bijvoorbeeld door te regelen dat wij eerder kunnen stoppen met werken. Want we halen vaak de pensioenleeftijd niet. Ik ben nu 54 jaar en ben eigenlijk al kapot. Ik heb een zenuwbeknelling, hielspoor en last van mijn rug. Ik zou zeggen dat 65 jaar de limiet is om door te werken. Maar van mezelf weet ik dus al niet……”

“Wij krijgen gewoon meer en meer werk dat je in steeds minder tijd moet doen.”

“De werkdruk moet echt omlaag. Veel problemen liggen bij de lage inkoopprijzen van schoonmaakbedrijven. Degene die het laagste bod doet, die krijgt de vergunning om schoon te mogen maken. Maar waar gaan ze op besparen? Op de medewerkers. Dan krijg je gewoon meer en meer werk dat je in steeds minder tijd moet doen. Daarmee maak je jezelf kapot. Ik vind dat de overheid dit beter moet reguleren. Wij zijn het visitekaartje voor het bedrijf. Onze werkgevers zouden voor ons op moeten komen door te zeggen: voor zo weinig geld doen we het niet, dan mogen jullie zelf gaan schoonmaken.”