In het sollicitatieproces speelt niet alleen de werkgever, maar ook de werknemer een grote rol. Hun stem mag dan ook niet ontbreken in dit magazine.
Lees de ervaringen van verschillende mensen met vooroordelen of bias tijdens de sollicitatie procedure. De quotes zijn afkomstig uit interviews van Intermediair en Emma at Work.
“Ik ben inmiddels 29 en ik heb al meerdere keren gesolliciteerd. Soms twijfel ik zelf of ik meteen moet vertellen over mijn chronische fysieke aandoening. Aan de ene kant is het goed om het bespreekbaar te maken. Maar het liefst zou ik willen dat tijdens het eerste gesprek de chronische aandoening en wat ik heb niet aan de orde komt. Dat ik word beoordeeld op mijn kwaliteiten en niet op mijn chronische aandoening. Nu merk ik wel dat bias een rol speelt in een sollicitatiegesprek of de selectie, omdat werkgevers bang zijn om iemand aan te nemen met een chronische fysieke aandoening en in hun hoofd houden: oeh zij heeft iets en daar moeten we wel rekening mee houden. Maar misschien heb ik wel veel meer te bieden dan iemand anders. Ik heb nooit echt discriminatie meegemaakt, want werkgevers zullen dat nooit zo direct zeggen. Ze weten dat heel goed te verwoorden en zullen op een andere manier aan je duidelijk maken dat je niet door bent.” – Lieke van Velzen
“Anita ging vol goede moed naar haar leidinggevende. Maar dat gesprek ging minder soepel dan verwacht. ‘Je hebt een bipolaire stoornis, dat is een risico op ziekte-uitval,’ zei mijn leidinggevende. Ze had al meerdere medewerkers thuis zitten met een burn-out. Ik kon gratis blijven werken, maar niet in vaste dienst. Het was een klap in mijn gezicht.’ Helemaal toen bleek dat haar leidinggevende niet wist wat een bipolaire stoornis precies inhield.” – Anita Hubner
“Nee mevrouw, we zoeken een jong iemand”
“Tijdens haar ronde als postbode zag Mirjam Geerards (46) bij een supermarkt een vacature voor caissière. Fysiek minder zwaar werk en gunstigere werktijden: ze zag het meteen zitten. Bovendien leek ze geknipt voor de functie. ‘Ik heb zelfs een opleiding gehad tot caissière. Maar ik kreeg het sollicitatieformulier niet eens mee. ‘Nee mevrouw, we zoeken een jong iemand’, kreeg ik te horen.’ Hoe Geerards reageerde? “Ik zei: ‘Nou, dan zoek ik vrolijk verder.’ Al kon ik het toch niet laten een opmerking te maken toen ik die keer erna de post bezorgde. ‘Daar heb je die oude muts weer’, riep ik.’ ” – Mirjam Geerards
“We vinden het een risico dat je zwanger bent en we weten ook niet hoe je daarna terugkomt”
“Ze kende er al iemand, had een superleuk gesprek en haar capaciteiten sloten aan bij de functie. Een dag na het sollicitatiegesprek werd Eveline Gillot al gebeld: we zijn het er unaniem over eens, jij moet het worden. ‘Het was een informeel gesprek, ik was heel blij en in mijn enthousiasme – en ook omdat ik altijd open en eerlijk wil zijn – zei ik: ik moet wel eerlijk vertellen dat ik acht weken zwanger ben.’ De werkneemster die Gillot aan de telefoon had, reageerde enthousiast. Wel voegde ze eraan toe dat ze het nog even met de directie moest bespreken, maar dat het meer een formaliteit was. ‘Uiteindelijk werd ik teruggebeld met een directielid erbij – het bedrijf had toen een driekoppige mannelijke directie – en kreeg ik te horen: ja, super vervelend, maar we hebben toch besloten met de tweede keuze in zee te gaan. We vinden het een risico dat je zwanger bent en we weten ook niet hoe je daarna terugkomt.’ ” – Eveline Gillot
“Maaike (33), psycholoog bij een GGZ-instelling, stelt haar kinderwens al twee jaar uit. ‘Ik heb een vast contract voor vier dagen in de week, maar ik blijf twijfelen. De onregelmatige werktijden passen niet bij het vaste schema van een kind, en minder werken is geen optie als ik me verder wil ontwikkelen. Ik wil graag de interne opleiding tot gz-psycholoog volgen, maar alleen vrouwen zonder kinderen doen dat, omdat het zo’n pittige opleiding is.’ ” – Maaike
“Na enkele gesprekken met een seksuoloog kwam ik erachter dat ik transgender ben. Dat was tegelijkertijd een bevrijding voor mij als een shock voor mijn omgeving. Ik was inmiddels leidinggevende van een klein team. Ik stuurde zes personen aan bij een productielijn met twintig robots en kende die lijn van binnen en van buiten. Langzaamaan vervrouwelijkte ik zichtbaar en dat riep veel weerstand op. Dat zorgde ervoor dat ik een dubbelleven ging leiden. ’s Avonds als ik thuis kwam, vluchtte ik naar boven om mijn borstprotheses aan te trekken zodat ik me weer compleet voelde, om die vervolgens weer af te doen als de kinderen er waren of als ik ’s ochtends naar mijn werk moest. Toen ik uiteindelijk op werk aangaf ze ook daar te willen dragen, werd de weerstand die er al was steeds groter.” – Laura van Beckhoven
