Media struikelen met ‘vrouwensport’

Honderd jaar geleden vreesden behoudende Kamerleden dat sportende vrouwen zouden ‘vermannelijken’ en uiteindelijk dezelfde rechten als mannen zouden willen. Sindsdien is er veel veranderd, maar nog altijd worden vrouwelijke sporters niet gelijk behandeld aan mannelijke sporters. Waarom? En welke rol spelen de media in de emancipatie van de sportbeoefening van (top)sporters?

Uit onderzoek van mediaconglomeraat Nielsen blijkt dat 84 procent van alle sportliefhebbers interesse heeft in ‘vrouwensport’ en dat 66 procent van de algemene bevolking interesse heeft in ten minste één sport beoefend door vrouwen. Het idee dat het grote publiek niet naar vrouwensport zou willen kijken, wordt hiermee onderuitgehaald. Waarom besteden de media dan toch zoveel minder aandacht aan vrouwensport ten opzichte van mannensporten? 

Voetballen

Zowel in de sportwereld als in de media wordt steevast gesproken over ‘vrouwensport’. Deze term wordt gebruikt als het gaat over vrouwen die meedoen aan wedstrijdsporten, zoals voetbal. Met de termen ‘sport’ en ‘team’ wordt vaak gerefereerd naar mannen in de sportwereld. Hetzelfde geldt voor woorden als wedstrijd, competitie, voetbalcompetitie en het Nederlands elftal. Aan vrouwelijke teams of sporters wordt gedacht als specifiek het woord ‘vrouw’ is toegevoegd. Zoekopdrachten als ‘EK-voetbal’ en ‘EK-vrouwenvoetbal’ bevestigen dat mannen nog steeds als norm gezien worden binnen de wedstrijdsport. Fans van vrouwenvoetbal moeten in vergelijking met liefhebbers van mannenvoetbal veel meer moeite moeten doen om aan informatie te komen.

‘Fragiele tegenstanders’

Vrouwen sporten al eeuwenlang en des te vreemder is het dat ze vandaag de dag nog steeds moeten strijden voor gelijkheid. Inmiddels zijn de meeste mensen gewend aan vrouwen die schaatsen, zwemmen of turnen op de Olympische Spelen. Ook op de tennis- en hockeybanen zijn vrouwen al langere tijd welkom. Maar waar komt de dissociatie van vrouwen in de sport dan vandaan? Op het moment dat vrouwen sporten zoals wielrennen, voetballen en bepaalde vormen van atletiek gingen uitoefenen, kwamen er geluiden op dat het ‘fragiele vrouwenlichaam’ hier niet geschikt voor zou zijn. Ook was het ondenkbaar dat er tijdens het uitoefenen van de sport lichamelijk contact kwam kijken, om het nog niet te hebben over het verschil in mannen- en vrouwenkleding in de sportwereld.

Afkeurend

Kritiek op deze vormen van sport kwam voornamelijk uit de confessionele hoek. Behoudende mensen vreesden onder andere voor de zedelijkheid. Toen in 1925 in het Parlement de staatssteun aan de Olympische Spelen ter sprake kwam, spraken Kamerleden zich hier afkeurend over uit. Ze vreesden dat sportende vrouwen zich zouden ‘vermannelijken’ en uiteindelijk dezelfde rechten als mannen zouden willen. Deze vorm van uitsluiting of seksisme, is in Nederland nu nauwelijks nog voor te stellen, maar vrouwen die sport beoefenen ondervinden hier nog steeds de gevolgen van.

Vicieuze cirkel

Dat vrouwensport decennialang niet serieus werd genomen, heeft ertoe geleid dat ook de media relatief weinig aandacht besteden aan sportende vrouwen in wedstrijdsport. Dit heeft tot gevolg dat er voor deze sporters minder waardering is; minder aandacht leidt ook tot minder sponsoring en dus minder inkomen ten opzichte van mannelijke sporters. Het is een vicieuze cirkel die doorbroken kan worden. Het goede nieuws is dat de waardering voor vrouwensporten toeneemt, mits het medailles regent. Voor mannensporten is er daarentegen ook aandacht als zij matig presteren.

Toekomst

Vrouwen zijn weinig terug te vinden in de sportgeschiedenis, maar de media-aandacht voor sportende vrouwen is gegroeid. Mede door sociale media kregen grote namen uit de vrouwensportwereld een podium. Wie hun favoriete sportvrouw een zetje wil geven, moet haar op sociale media gaan volgen. Hoe meer volgers een sporter heeft, hoe meer aandacht zij krijgt waarmee de kans op een (betere) sponsordeal groeit. Vrouwelijke sporttalenten zijn er in overvloed, nu alleen nog een gelijk speelveld creëren.