Docu-tip: Bigger Than Us

Op het International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA) zijn ook dit jaar weer bijzondere documentaires te zien, waaronder Bigger Than Us, een film over jonge activisten van over de hele wereld. Deze jonge activisten strijden elk voor iets anders: van klimaatrechtvaardigheid en toegang tot onderwijs tot persvrijheid en voedselzekerheid. In de film gaat Melati Wijsen, die op haar twaalfde al streed voor het verbod van plastic tasjes op Bali, langs bij andere jonge activisten. Om met hen te praten over hun ervaringen, waar ze voor strijden en hoe het anders kan én moet. Ik sprak regisseur Flore Vasseur en Memory Banda, die ook is geïnterviewd voor de documentaire, over hun missie, verbinding en activisme.

Geschreven door: Elbrich Lutgendorff

Flore Vasseur, schrijver en documentairemaker, vertelt tijdens het IDFA hoe ze op het idee kwam voor de documentaire: “Als documentairemaker was ik al langer bezig binnen het activisme, maar ik merkte dat ik niet het succes behaalde wat ik wilde. Toen mijn zoontje, die toentertijd 7 was, op een dag vroeg waarom de wereld doodgaat, en ik ook daar geen antwoord op had, ging ik op zoek naar hoe het wel moest. Ik kwam al gauw Melati tegen, en heb met haar een tv-documentaire gemaakt over haar werk tegen plastic tasjes. Ik kwam erachter dat ze zich vaak eenzaam voelde, ook al was ze nog maar zestien. Daar wilde ik graag wat aan doen, want het leek me gevaarlijk voor een jonge activist om je zo alleen te voelen. Ik had het gevoel dat er meer Melati’s waren, en zo vond ik andere activisten over de hele wereld, zoals Renée, Memory, Mary en Mohammed. Vervolgens heb ik voorgesteld om samen met Melati de jongeren te ontmoeten.”

“Ik had het gevoel dat er meer jongeren zoals Melati waren”

Éen van deze jongeren is Memory Banda. Memory is opgegroeid in Malawi, en zorgde er op jonge leeftijd voor dat de huwelijksleeftijd in de grondwet van het land verhoogd werd van 15 naar 18 jaar. Daarnaast strijdt Memory tegen de zogenaamde ‘initiation camps’, waar jonge meiden naartoe gestuurd worden als ze ongesteld zijn geworden en waar vaak seksueel geweld plaatsvindt. Memory vertelt hoe het voor haar was om in contact te komen met Melati: “Ik was altijd met mijn eigen werk bezig. Hoewel ik me nog steeds richt op Malawi, weet ik nu dat er andere jonge mensen zijn die hetzelfde bijzondere werk doen, en verandering brengen in hun gemeenschappen. Dat inspireert me om nooit te stoppen. Melati en ik hebben nog steeds contact en bespreken bijvoorbeeld met elkaar wat we de komende vijf jaar nog willen bereiken.”

Flore vertelt dat haar gevoel dat deze jongen mensen iets aan elkaar zouden hebben, bleek te kloppen. De ontmoetingen in de film laten zien dat ze niet alleen zijn maar dat ze deel uitmaken van een groep en dat ze met elkaar verbonden zijn. De film, gemaakt en geproduceerd door twee vrouwen, Flore en Marion Cotillard, vertelt de verhalen van veel jonge vrouwen. Flore benadrukt dat er veel momenten waren waarin er een zustergevoel ontstond: “Uiteraard tussen Melati en mij maar ook tussen Melati en de andere jonge vrouwen. Er is een vrouwelijke factor in deze film die ik niet verwacht had, en ik ben omvergeblazen door deze karakters. Het was een belangrijke les in leiderschap voor mij.”

Flore hoopt dat de film bij het publiek ook verbinding oproept: “Ik hoop dat we heel veel mensen bereiken, jonge mensen, studenten, leraren, ouders. Het moet dienen als materiaal voor discussie, voor het gesprek over wereldproblemen dat we in Europa nog niet durven te voeren. Ik zie vaak dat activisme wordt gelinkt aan schuldgevoel, maar dat is bij deze jongeren niet aanwezig. Naast dat ze het werk doen om te overleven, brengt het ze ook hele mooie dingen. Zo heeft Memory een gemeenschap gevonden, maar ook liefde, rolmodellen en mentoren. En ik heb het gevoel dat ze ook geluk heeft gevonden. Op deze manier spreken we nooit over activisme, en daarom is het zo belangrijk om dat nu wel eens te doen.”

Alle foto’s zijn van Cinéart Nederland