Blog Vanessa Jorissen: Basta

Dit wordt een beetje een boze tekst en het gaat over de werk-zorg verdeling. De realiteit is dat als er kinderen komen, moeders fors minder gaan werken; vaders meer. Moeders zorgen meer voor huis en kinderen; vaders minder. Het partnerverlof is een aanfluiting en we zijn nog steeds niet verlost van de walgelijke roze-wolk-industrie die de vrouw in het epicentrum van labiel ouderschap plaatst, verliefd en koopziek door de baby. Het ouderschap is, geen speld tussen te krijgen, anno 2018 stelselmatig ongelijk verdeeld tussen mannen en vrouwen. Kúnnen vrouwen het niet loslaten, of wíllen ze het niet loslaten, dat moederschap?

Man-vrouw relaties

Dus, dames, wazzup? Dit is het ding: Ik ben moeder van twee dochters, de ene is 7 maanden en zit in de fase ‘Ik slaap door! Oh nee, toch niet’. De ander is 1 jaar en 8 maanden en als ze iets niet lust grijpt ze het voedingswaar, vermorzelt het tussen haar vingers en roept ‘BAH’ terwijl ze je woedend aankijkt. Hoe durf je. De uitdaging is om niet te lachen, of te huilen. Kortom, ik ben echt, echt moeder. Mijn partner en ik werken allebei 4 dagen, om en nabij. Supergeëmancipeerd van hem. Behalve dat ‘hem’ een ‘haar’ is. En dat maakt blijkbaar nogal uit als het om de zorg- en werkverdeling gaat: homoseksuele stellen verdelen zorg en werk gelijkwaardiger dan hetero’s.

Er gebeurt dus iets bijzonders als je een man en vrouw samen het huishouden laat bestieren. Ergens in die koppies slaat een stukje traditionele rolverdeling aan. Zelfs mijn meest feministische vriendinnen verzuchten dat zij degenen zijn die theedoeken weer staan op te vouwen ’s avonds laat, want tsja, als zij het niet doet… En er zijn een paar dingen die me vreselijk storen. Komt ‘ie.

“Zelfs mijn meest feministische vriendinnen verzuchten dat zij degenen zijn die theedoeken weer staan op te vouwen ’s avonds laat”

Robbertje vechten

Vrouwen, lieverds. Vrouwen zijn net zo tevreden over hun werk en zouden het huishoudelijke gedoe graag gelijk verdeeld zien. Of gelijker in ieder geval. Of zoals ik het tegen mijn vriendin verwoorde: ‘alsof ik stofzuigen godverdomme zo leuk vindt!’ Waarom dwingen moeders het dan niet af? Ik heb relaties met jullie sinds mijn zeventiende en ik ben zelf ook een vrouw. Ik heb vrouwen, op zijn zachts gezegd, niet als een heel meegaand en flexibel ras ervaren. Als mannen bij de komst van een baby zeggen ‘maar schat, vier dagen werken, dat kán helemaal niet’, (want dat schijnen vrouwen te horen), waarom gaan er niet een paar borden door de kamer?  ‘Ja dat kun je nu wel zeggen’, zei een vriendin die zich had beklaagd over haar vriend die 40 uur per week maakte, ‘maar met zijn werk kan dat écht niet’. Dames! Wij moeten een baby door onze vagina naar buiten persen. ‘Kan niet’? Ammehoela.

Natuurgeil

Tweede wat me stoort, is het argument van ‘natuurlijk’. De vrouw als hoofdverzorger is beter, want het is ‘natuurlijk’. Rot op. Beledig al die papa’s niet, mafkezen. Maar deze beeldvorming is hardnekkig en groeit. Dat praktische pak kunstvoeding is opeens een teken van gebrek aan liefde voor je kroost. De tiet moet er weer in, en niet maar een paar maandjes. De uit de VS overgewaaide lobbygroep voor borstvoeding La Leche League (geen wetenschappelijk bureau) weet met succes het woord te verspreiden: de baby hoort aan de borst van de moeder. En tussendoor lekker in die lap stof waar zelfs holbewoners hun neus voor ophaalden: de draagdoek. ‘Dan kun je nog best een klusje doen in huis’, staat er. ‘Zoals je bijstandsuitkering aanvragen’, dat staat er dan weer niet bij. Dus tof, je kan nog stofzuigen jij bofferd. LLL wijst er op dat drie tot vier jaar lang borstvoeden reuze goed is, want het is ‘natuurlijk’. Is dat zo? LLL weet het bijna zeker, want ‘apen doen het zo’. Natuurlijk, m’n aars. Apen eten elkaars jongen op. Wij zijn geen apen. Weet je wat natuurlijk is? Doodgaan aan een longontsteking.

“De vrouw als hoofdverzorger is beter, want het is ‘natuurlijk’. Rot op. Beledig al die papa’s niet, mafkezen.”

Vertrutting

En wat me ook bijzonder irriteert is de vertrutting van het moederschap. Ik zie mannen elkaar niet suflullen over draagzak-knopen, Bento-lunchboxes (ja Google dat maar eens) en of koemelk voor een kind van 1 jaar nou wel of niet mag. ‘Attachment parenting’ is hot. Wat betekent dat je je kind te allen tijde een ‘veilig’ gevoel moet geven. Dat houdt in dat je zo lang mogelijk thuis blijft en andere moeders lastigvalt met passief-agressieve opmerkingen als ‘nou, ík stel het belang van mijn kíndje gewoon voorop, maar goed, kwestie van prioriteiten, hè?’ Kinderopvang, daar moet je ook maar goed over nadenken, want de stress die dat oplevert voor zo’n gup. En met die video-babyfoon ga je niet even naar de supermarkt, nee, je gaat vanuit de andere kamer controleren of je baby wel op de rug slaapt want anders gaat het ongetwijfeld spontaan dood. Vrouwen zijn er maar druk mee. Onnodig druk mee. Als je op een dinsdag tijd hebt om fruitgums te maken in de vorm van pandabeertjes heb je serieus te weinig te doen.

Reality-check

Bovenstaande zou allemaal prachtig zijn als verlof twee jaar duurde, en een gat in je CV een statussymbool was. Als in vacatures stond ‘bij gelijke competenties geven wij de voorkeur aan een ouder van zes kinderen’. Of als de kinderbijslag in de eerste vier jaar meer was dan die lullige €65 per maand, zeg, €1500, dan zou het een prachtige tijd zijn om bijvoorbeeld je carrière op te poetsen met een masterstudie. En daar kan je dan nog best een hangwiegje bij macrameën. Als man zou ik het ook wel weten, kom maar op met die cursus babymassage. Maar dat is het hele punt: zo is het niet momenteel.

“Bovenstaande zou allemaal prachtig zijn als verlof twee jaar duurde, en een gat in je CV een statussymbool was. Als in vacatures stond ‘bij gelijke competenties geven wij de voorkeur aan een ouder van zes kinderen'”.

De ongelijke verdeling in zorg en arbeid houdt in de praktijk in dat vaders van jonge kinderen meer verdienen en hun kansrijkheid op de arbeidsmarkt op peil houden of zelfs vergroten. Voor moeders: het tegenovergestelde. Om vrouwen het beeld voor te houden dat het moeder-zijn een apart universum is waarin het juist goed is om je carrière jarenlang op een zijspoor te zetten, is ronduit misleidend. Het romantiseren van zelf-opoffering en de ‘natuurlijke’ rol van de vrouw als moeder is nergens goed voor in de wereld zoals die nu in elkaar steekt. Want aan het eind van de rit zitten die moeders met een gat in hun CV en een financiële achterstand. Is dat jammer? Misschien. Is het oneerlijk omdat je, door te gaan werken, je kinderen minder ziet opgroeien? Ja, vast. Maar de uitdaging die er ligt vraagt erom dat je het als partners elkaar gunt om gelijk op te gaan: zowel wat betreft werk, als in die prachtige, gestoorde, fantastische en eenmalige periode in je leven die ouderschap heet.

Dus, vrouwen, ondersteun elkaar in vechtlust om gelijke verdeling en pragmatisch ouderschap. En zeg tegen je man of vriend: ‘Lieverd, het is tijd dat ik uit m’n grot kruip en aan het werk ga. En het is tijd dat jij en ik evenveel tijd in onze kinderen gaan steken. En niet over een paar jaar, maar nu. Dus tot vanmiddag, mama houdt van jullie en gaat aan de slag. En niet met je vingers aan m’n macramé zitten.’