Blog Carien Kirkels: Te jong om oud te zijn

Toen Carien voor de zoveelste keer bij de huisarts was geweest met ‘vage’ klachten kreeg ze te horen dat ze in de overgang was. Iedereen was verbaasd, ze was immers pas 41. Voor Carien gaf de realisatie dat ze in de overgang was veel duidelijkheid. Lees hier haar verhaal.

Het exacte moment van mijn laatste menstruatie kan ik me niet eens herinneren. Was ik 40? Of misschien 39? Twee jaar zweefde ik in onzekerheid. Was dit nou de menopauze? De dokter dacht van niet. Ik was het afgelopen jaar al zeker drie keer op het spreekuur geweest met een batterij aan ‘vage’ klachten. Telkens werd ik weer naar huis gestuurd met een lapmiddeltje tegen een klacht. Ik gaf elk doktersbezoek aan dat ik nauwelijks tot niet meer menstrueerde. Maar steeds kreeg ik hetzelfde antwoord: “Het zal de stress wel zijn, mevrouw.” En dat was ook niet ondenkbaar: een zware burnout, meerdere depressies , mijn man overspannen, kinderen die niet lekker in hun vel zaten… Pfff, waar te beginnen…

Eindelijk een doorverwijzing én een diagnose

Pas als ik voor de zoveelste keer bij mijn huisarts binnenstap en hem vertel dat ik al ruim een jaar niet meer menstrueer en al de hele zomer vreselijke last van opvliegers heb, stuurt hij me door om bloed te laten prikken. Mijn bloed toont duidelijk aan dat ik in de overgang ben, maar toch is de gynaecoloog verbaasd: “Mevrouw, u bent nog wel erg jong voor de overgang, het zal zo’n vaart niet lopen”. En: “Tsja stress kan van grote invloed zijn.” Als ook deze arts uitgebreid bloedonderzoek heeft laten doen en een echo heeft gemaakt van mijn eierstokken, is de conclusie dat ik postmenopauzaal ben. Watte? De arts verklaart: “U bent al ver door de overgang heen en uw klachten kloppen met het beeld wat ik zie.” Ik ben opgelucht dat mijn gevoelens bevestigt worden. Ik ben al een groot eind door de overgang heen. Ik ben 41. Samen met de arts besluit ik geen hormonen te gaan slikken gezien mijn medische achtergrond. Ik ga er cold turkey doorheen.

Leven met de overgang

De hormonen razen door mijn lijf en ik word heen en weer geslingerd tussen huilbuien en woedeaanvallen. Ik ben zo prikkelbaar als een stekelvarken. Vooral het niet-weten drijft me tegen de muur: Nooit beslissing kunnen maken, niet weten wat je leuk vindt, dat maakt het leven soms erg gecompliceerd. Ik heb constant opvliegers:jas uit, trui uit, das af, raam open. Dan volgen de koude rillingen. Zuchtend trek ik alles weer aan. Wel 5 keer per dag herhaalt zich dit ritueel en ook ‘s nachts ben ik er niet altijd van gevrijwaard. Dekbed erop, eraf, extra deken erop en er weer af. Pyjama aan, pyjama uit, ventilator aan, ventilator weer uit. Wat ik voorheen met gemak kon lezen wordt ineens gehuld in een dikke mist: niet alleen hollen mijn ogen achteruit, door de opvliegers staat de mist regelmatig op mijn brillenglazen. Gierend van het lachen besef ik me dat door de opvliegers de stoom letterlijk uit mijn oren komt.

“De hormonen razen door mijn lijf. Gierend van het lachen besef ik me dat door de opvliegers de stoom letterlijk uit mijn oren komt.”

Ik sla aan het lezen. Wat helpt? Wat niet? Ik kom er achter dat het beste medicijn rust en regelmaat is. Ik probeer zo weinig mogelijk stress te hebben. Ik volg een cursus mindfulness en pak mijn yoga weer op. Ik wandel veel in de natuur met ons hondje en doe alles een tandje langzamer. Voor een bezige bij als ik is dat een hele uitdaging.  Ik merk dat mijn stressknopje, zoals ik het noem, stuk is. Slechts drie simpele taken op een dag kunnen al voor een stressaanval zorgen met hevige opvliegers. Dat ben ik helemaal niet gewend van mezelf en dat accepteren kost me heel wat moeite. Toch lukt het me om balans te vinden. Ik plan regelmatig dingen in waar ik energie van krijg of een dagje rust waarin niks moet.

“Ik kan me nog steeds verbazen over de onwetendheid over de overgang bij vrouwen, bij werkgevers maar vooral in de spreekkamer van de dokter.”

Had ik het maar eerder geweten

Het is nu een aantal jaren later, en ik merk dat de klachten afnemen. Ik ben 43 en voel me langzaam weer mezelf worden. Als ik terugkijk denk ik wel eens: ik was misschien al op mijn 35ste in de overgang. Als ik dat toen had geweten, hadden de afgelopen paar jaar er misschien heel anders uitgezien. Wat een lijden zou me dan bespaard zijn gebleven. Dit speelt nog af en toe door mijn hoofd. Ik kan me nog steeds verbazen over de onwetendheid over de overgang bij vrouwen, bij werkgevers maar vooral in de spreekkamer van de dokter. Ik had het fijn gevonden als mijn omgeving meer kennis had over de overgang, als ik er met andere vrouwen over had kunnen praten en als mijn dokter mij advies had kunnen geven over deze levensfase.

Klik hier om meer te lezen over het effect van de overgang op de levens van vrouwen