Ervaring van Serena*

*Om privacyredenen is de naam Serena gefingeerd.

“Ik had al langer een kinderwens, maar heb die uitgesteld omdat ik merkte dat mijn werkgever er niet op zat te wachten, al werd het niet letterlijk tegen me gezegd. Ze spraken erg negatief over mijn voorganger die tijdens haar zwangerschap twee keer ‘echt lang’ weg was. 

Toen ik toch besloot ervoor te gaan, was ik vrij snel zwanger. Dat was persoonlijk goed nieuws, maar ik schoot ook in de stress. Ik besefte dat dit lastig zou zijn voor mijn werkgever en zag er als een berg tegenop om het te vertellen. Toen ik het uiteindelijk deelde, reageerde iedereen wel leuk.”

“Ze spraken erg negatief over mijn voorganger die tijdens haar zwangerschap twee keer ‘echt lang’ weg was.”

Extra pauze

Dat veranderde helaas snel. Ik was al vroeg in mijn zwangerschap erg moe en misselijk en dat is op kantoor heel lastig. Mijn baan was ook druk, met avonddiensten en overuren. Het volgende kwartaal zou nog drukker worden en ik voelde al dat ik dat niet zou trekken. Daarom stelde ik een gesprek met HR voor om het hierover te hebben. Dat initiatief moest van mij komen. Eerder vertelde een collega me dat je recht hebt op meer pauze als je zwanger bent. Ik wist dat zelf niet.

In dat gesprek, waar ook mijn leidinggevende bij was, gaf de HR-medewerker inderdaad aan dat ik extra pauze mocht nemen nu ik zwanger was. Dat deed ik dat stiekem al, zonder dat iemand het doorhad. Het was gewoon niet vol te houden anders. Maar zodra ik hardop had gezegd dat ik pauze nam, veranderde alles, terwijl het daarvoor niemand was opgevallen. Zodra ik uitsprak dat ik dingen niet kon of dat het te veel voor me was, werd het vervelend.”

“Het werk werd langzaam steeds zwaarder voor me. Maar de rustruimte was nog steeds niet geregeld.”

“Het werk werd langzaam steeds zwaarder voor me. Vooral zitten was vervelend, ik had elke dag pijn, ik was benauwd. Maar de rustruimte was nog steeds niet geregeld. Er was voldoende meubilair in het gebouw, maar het ‘lukte’ niet om dat neer te zetten in een rustige ruimte. Ik heb in die tijd minstens tien voorstellen gedaan en twintig mails gestuurd, naar mijn leidinggevende, OR, de Inclusiviteitsmedewerker, HR. Maar daar werd nauwelijks op gereageerd. Een collega vertelde mij toen dat er in een soort opslagruimte een grote stoel stond. Daar ben ik vervolgens gaan rusten tijdens werk. Het was zeker niet ideaal, maar ik trok het gewoon niet.”

Reality check

“Er werd absoluut geen rekening met me gehouden. Ze bleven maar extra dingen aan me vragen. Ik moest heel vaak zeggen: ik ben zwanger, dit kan dus niet. Er kwam ook steeds zoveel werk op me af dat er nauwelijks ruimte was voor pauzes. Op een gegeven moment besefte ik dat het zo niet langer ging. Of ik ga zo door ten koste van mezelf. Of ik meld me ziek. Ik heb me eerst deels ziek gemeld en ben uiteindelijk twee weken eerder met verlof gegaan.

Tijdens mijn verlof dacht ik al: ik ga zo veel mogelijk ouderschapsverlof opnemen en dan zoek ik een nieuwe baan. De grens was bereikt. Deze hele situatie was niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal. Dat je geen goede werkgever bent voor een zwangere vrouw ging voor mij alle grenzen over. En het was een reality check: tijdens mijn zwangerschap houden ze geen rekening met me, dat gaan ze dan ook niet doen als ik een baby heb. Toen mijn baby een paar weken oud was, ben ik op gesprek geweest. Inmiddels heb ik een nieuwe baan.

“Het was een reality check: tijdens mijn zwangerschap houden ze geen rekening met me, dat gaan ze dan ook niet doen als ik een baby heb.”

“In deze hele periode heeft niemand gevraagd: hoe gaat het met je? Hou je het vol? Wat kunnen we doen om het makkelijker te maken? Naaste collega’s waren lief en betrokken maar mijn leidinggevende en HR waren alleen bezig met de praktische kant. De HR-medewerker was daarnaast erg slecht op de hoogte van mijn rechten. Die informatie moet je bovendien direct aan het begin geven, omdat je als werknemer direct al behoeften kunt hebben. Ik moest overal zelf achteraan.

Het heeft me persoonlijk veel stress gegeven. Maar ook op mijn werk ben ik onnodig veel tijd kwijt geweest aan alles regelen, steeds nieuwe voorstellen en planningen sturen. Ik was sowieso meer inzetbaar geweest als we alles meteen goed hadden geregeld: een rustruimte, extra pauzes, gewoon de dingen waar ik recht op had.”

Zwangerschapsdiscriminatie

“Ondanks alles herkende ik mijn situatie niet meteen als zwangerschapsdiscriminatie. Bij zwangerschapsdiscriminatie denk ik toch eerder aan de standaard situaties: dat je contract niet wordt verlengd bijvoorbeeld. Ik wist wel meteen dat het niet oké was. Maar pas toen ik jullie berichten hierover las, dacht ik: hier kan ik me in vinden. Ik vind het nog steeds lastig om het zo te noemen. Je hoort ook vaak om je heen: ‘ja, maar het is ook lastig voor werkgevers’. Maar het is gewoon wettelijk verplicht. En in mijn geval was er een ruimte, er was meubilair, ze hadden het binnen een halve dag kunnen regelen. De enige conclusie die ik kan trekken is dat ze het niet belangrijk genoeg vonden, dat ze hier geen prioriteit aan gaven.”

“De enige conclusie die ik kan trekken is dat ze het niet belangrijk genoeg vonden, dat ze hier geen prioriteit aan gaven.”

“Ik deel mijn verhaal omdat ik wil dat bekend wordt dat zwangerschapsdiscriminatie niet alleen gaat over een contract dat niet verlengd wordt. Als je HR-medewerker bent en je regelt zaken zoals een rustruimte niet goed voor je werknemer, dan ben je iemand aan het discrimineren. Mijn leidinggevende zei vaak: ‘je bent zwanger, niet ziek.’ Zij leek daarmee te zeggen dat er niks was veranderd. Maar er was wel iets veranderd. Ze gaf me het idee dat ik extra lastig was, omdat mijn zwangerschap lastig was. Maar ik kan me niet voorstellen dat de meeste mensen wel exact hetzelfde kunnen tijdens als voor hun zwangerschap. Ik hoop dat werkgevers gaan beseffen hoe belangrijk het is om dit goed te regelen. Ik heb echt een minder fijne zwangerschap gehad hierdoor. En dat had voorkomen kunnen worden.”