Het verhaal van Bea Eijlander (57)

Geschreven door: Iris Brandts

Wanneer Bea op een feestje plotseling niet goed wordt, denkt ze eerste dat ze een griepje heeft. Als de klachten aanblijven schrijven verschillende artsen die af op oververmoeidheid of de overgang. Pas wanneer ze zelf om een röntgenscan vraagt komt er meer duidelijkheid. Lees hieronder het verhaal van Bea.

Een weekend op de bank

Bea is in 2013 op een besloten feestje met vrienden, als ze zich opeens niet goed voelt. Ze heeft last van een vervelend gevoel in haar maag, alsof ze iets verkeerds heeft gegeten. Bovendien wordt ze erg onrustig en breekt het zweet haar aan alle kanten uit. Ze overnacht bij een kennis, de dag erna belt ze haar vriendin op en die haar komt ophalen. Daar ligt ze het hele weekend op de bank te slapen. Allebei denken ze dat het de griep is.

‘Oververmoeid of misschien een griepje’

De dinsdag na het weekend gaat Bea langs bij haar huisarts. Deze vertelt haar dat ze overspannen en oververmoeid is. Zij onderzoekt Bea fysiek verder niet, omdat de huisarts ervan uitgaat dat haar klachten door haar fibromyalgie (ook wel weke delen reuma genoemd) of overgang komen. Die donderdag bezoekt ze ook een arbo-arts via haar werk, die haar ook vertelt dat er niks bijzonders aan de hand is. Hij denkt dat het een combinatie is van de overgang en een griepje. Haar omgeving valt echter op dat Bea er steeds slechter uitziet. Pas na twee weken wordt er, op eigen verzoek van Bea, een röntgenfoto gemaakt. Ze krijgt gelijk een spoedverwijzing naar de cardioloog. Als ze een week later bij de cardioloog is krijgt ze de melding dat ze gelijk in het ziekenuis moet blijven.

Een vergroot hart en een hartinfarct

De röntgenfoto laat zien dat Bea een vergroot hart heeft en uit een hartkatheterisatie blijkt dat ze een verstopping heeft in de vertakking van haar aderen. Een ECG laat zien dat Bea op het feestje een hartinfarct heeft gehad. Het is maar goed dat Bea het hele weekend heeft geslapen, aangezien rust in de eerste dagen na een hartinfarct cruciaal zijn. Omdat er kransslagaderen op meerdere plekken vernauwd zijn is een driedubbele bypass nodig om Bea weer op de been te helpen. Met een bypass wordt een omleiding gemaakt langs de vernauwing, zodat het bloed via een andere route kan stromen. Ook krijgt Bea een Implanteerbare Cardioverter Defibrillator (ICD). Dit is een apparaatje dat ingrijpt bij gevaarlijke hartritmestoornissen. De ICD geeft een schok om het normale hartritme te herstellen, en voorkomt daarmee een hartstilstand.

Boosheid en veel vragen

Het gaat inmiddels weer redelijk goed met Bea. Na haar revalidatie heeft ze nog 1,5 jaar gewerkt, maar inmiddels is ze arbeidsongeschikt verklaard. Bea baalt ervan dat de verschillende artsen haar symptomen niet herkenden. Daar is ze ook erg boos over geweest, maar ze beseft zich dat ze er nu niks meer aan kan veranderen. Omdat Bea’s symptomen zo anders waren dan de symptomen die mannen vaak hebben – pijn op de borst, uitstraling naar arm en nek – werd het hartinfarct bij haar niet herkend.

Ik vraag me wel eens af: hoeveel vrouwen zijn er overleden terwijl dat niet had gehoeven, simpelweg omdat artsen de symptomen niet goed kennen?’